Porozmawiajmy na temat zaimków nieokreślnonych w języku polskim. Czyli o takich słówkach, jak jakiś, jakiegoś, jakiemuś, ktokolwiek, komukolwiek, gdzieś, czyjś, czyjegoś itp. Teoretycznie rzecz biorąc, mogłoby się wydawać, że trudno jest się domyślić, że słowo «ktoś» ma w celowniku akurat formę «komuś».
Tymczasem okazuje się, że temat ten wcale nie jest tak trudny i nieprzewidywalny, jak mogłoby się wydawać. Już tłumaczę. Najprościej rzecz ujmując, każde takie słówko dzieli się w mianowniku de facto na słówko pytające i końcówkę. Na przykład:
ktoś: kto-ś
ktokolwiek: kto-kolwiek
jakiś: jaki-ś
coś: co-ś
gdzieś: gdzie-ś
gdziekolwiek: gdzie-kolwiek
Jeżeli chcemy takie słowo odmienić przez przypadki, to odmieniamy według wszystkich zasad to słówko pytające, a dalej do każdej formy dodajemy potrzebną końcówkę -ś lub -kolwiek:
Podsumowując, słowa «ktoś», «coś», «ktokolwiek» i «cokolwiek» zachowują się jak rzeczowniki. Ich rdzenie odmieniają się dokładnie tak, jak pytania do poszczególnych przypadków (kto? co?; kogo? czego?; komu? czemu?; kogo? co?; kim? czym?; o kim? o czym?), a następnie do nich dodaje się końcówka -ś lub -kolwiek. Z kolei słówka «jakiś», «jakikolwiek», «jakaś», «jakakolwiek», «jakieś», «jakiekolwiek» zachowują się jak przymiotniki i odmieniają się zgodnie z ich zasadami, a następnie otrzymują końcówkę -ś lub -kolwiek.
Zróćmy jeszcze uwagę na liczbę mnogą przymiotników, czyli słówka «jacyś», «jakieś», «jacykolwiek», «jakiekolwiek».
Na koniec proponuję trochę praktyki, żeby poćwiczyć omówione zagadnienie.
